Too Good To Go

Sinds een maand of vier heb ik een nieuwe hobby. Of moet ik spreken van een verslaving? Hobby's kunnen aardig verslavend zijn dus ik spreek dan toch maar van een hobby. Too Good To Go is een concept om voedselverspilling tegen te gaan, dat concept is me met de paplepel ingegoten door (groot) ouders die de hongerwinter in Rotterdam mee hebben gemaakt, dus op mijn lijf geschreven. Even voor degene die het concept niet kennen: je download een app op je smartphone en het wijst zichzelf. 

Ik kwam op het spoor van dit gebeuren door een Facebookgroep waar ik lid van ben wegens een andere hobby. Ja ook die hobby heeft met voedsel te maken ( natuurlijk!) namelijk 'slowcooking'.  Slowcooking doe je op het fornuis op een sudderplaatje, petroleumstel of in een speciaal daarvoor ontwikkelde elektrische pan. Wel zo handig die pan gezien de gasprijzen van tegenwoordig! Iemand in die groep plaatste een berichtje waarin ze sprak over TGTG en mijn interesse was meteen gewekt. De app geïnstalleerd op mijn telefoon en al snel had ik mijn eerste 'magicbox' te pakken bij het plaatselijke La Place restaurant. Niet verkeerd voor E4,99 maar met een gezin zou ik hier toch niet aan beginnen. Zo'n overgebleven lunchpakket is hooguit toereikend voor 2 personen en dan wordt het nog vechten om die ene smoothie! Na wat 'bladerwerk'  in de app zag ik dat er verschillende supermarkten, bakkers en zuivelbedrijven meededen dus was het zaak om daar eens een pakket te scoren. Om klokslag 19.00 uur zit ik klaar met de app geopend om bij een supermarkt de broodbox te scoren voor E 3,33, bij een andere supermarkt ( die al 10 jaar nummer 1 staat v.w.b. groente&fruit) de zogeheten groente&fruitbox voor E 2,99 en bij weer een andere supermarkt de beroemde Magicbox, die 4,8 sterren heeft gescoord, voor E4,99. De TGTG engeltjes zijn met mij want ik heb ze alledrie binnen 5 minuten! Nu wordt het spannend, ik kan die boxen pas de volgende dag ophalen en ik heb geen idee wat ik kan verwachten. De volgende ochtend rijd ik eerst naar Leerdam voor de broodbox. Er stond vermeld dat ik zelf een tas mee moest brengen. Nu had ik geen idee wat ik kon verwachten voor E 3,33 ook al zou de oorspronkelijke waarde rond de tien euro liggen, ik had dus zo'n klein opvouwbaar stoffen tasje meegebracht. Eenmaal binnen bij de servicebalie zag ik van die grote broodkratten staan met hele en halve broden, zakken bollen en nog wat aanverwante artikelen. In de veronderstelling dat ik van elk iets mee krijg meld ik me bij de medewerker die meteen om mijn tassen vraagt. Tassen? Blijkt dat ik de inhoud van zo'n volle krat meekrijg! Holy Moses! Dat wordt drie keer lopen! Eenmaal thuis bekijk ik mijn 'buit, en ben zo blij als een klein kind....voor een maand brood gescoort voor driehonderdrienendertig eurocenten. Gelukkig hebben we vorig jaar een extra vriezer aangeschaft, die nu meteen voor het grootste gedeelte gevuld is met brood. Om 1 uur 's middags kan ik de volgende box ophalen, inmiddels iets wijzer neem ik een grotere boodschappentas mee. Ook hier worden mijn verwachtingen vér overtroffen! Tjonge werk aan de winkel, de verse groenten vries ik zoveel mogelijk in, zelfs de 9 avocado's verdwijnen in stukjes in de diepvries. Ben ik blij met mijn eerdere aanschaf van een vacumeerapparaat! Zo nemen de pakketjes minder ruimte in. Nog 1 box te gaan! Om half zes sta ik pontificaal bij de derde supermarkt en krijg een volgepakte papieren tas mee. Ik ben sprakeloos! Vlees, groente, zuivel, brood en als klap op de vuurpijl 4 tompoezen! De verslaving is geboren!

Inmiddels ben ik zover dat ik een beetje uitkien waar ik welke pakketten bestel, het liefst gecombineerd met andere bezigheden/boodschappen. Het is natuurlijk absoluut niet rendabel om van het ene naar het andere dorp te rijden voor 1 pakket, gezien de benzineprijzen sla ik dan helemaal de plank mis als het om besparing gaat. Dat ik bespaar op mijn wekelijkse budget voor boodschappen is al na een maand zichtbaar! Twee vliegen in één klap zogezegd! Al sla ik soms nog wel eens de plank mis als het om hoeveelheden gaat! Zo zag ik bij de kaasboerderij in weer een ander dorp óók 'magicboxen' online komen. Nieuwsgierig reserveer ik er 1 en kan hem al dezelfde dag ophalen. Heppie de peppie stap in in mijn 'Pindaatje" en leg de 8 km fluitend en zingend af. Na even zoeken ( want Google maps heeft het niet altijd bij het juiste eind) arriveer ik bij een prachtige zuivelboerderij met een nog mooiere boerderijwinkel. Ik meld me bij de balie en een enthousiaste dame duikt de koeling in om even later met een fikse krat weer tevoorschijn te komen. De krat wordt op de toonbank leeg gemaakt en ik moet een paar keer slikken...zovéél?? 4 liter volle melk...zo van de buiten grazende koeien, 2 liter karnemelk, 1 liter chocolademelk, 4 liter vanillevla, 1 liter frambozen en 1 liter chocolade vla, 2 bakken kwark en om nog enige variatie aan te brengen 1 mooi zakje cakemix in de smaak bitterkoekjes en een flink stuk belegen boerenkaas. Alweer moet ik 2 keer naar mijn auto lopen. Beduusd reken ik het statiegeld voor de glazen flessen af en ondertussen maakt mijn brein overuren...hoe gaan we dit binnen afzienbare tijd opdrinken/eten en hoe lang zou het nog houdbaar zijn? Gelukkig komt mijn broer het weekend logeren, die tankt met gemak wel een paar liter karnemelk weg en ook de vla vormt geen probleem. Een paar dagen later zie ik iets dat ik sinds mijn kindertijd niet meer heb gezien! Op de flessen volle melk heeft zich een vier tot vijf centimeter dikke laag room gevormd die ik af kan scheppen en opklop tot heerlijke slagroom. Over de houdbaarheid had ik me ook geen zorgen hoeven maken, ook al staat er een 'tht' datum op, zolang je de flessen niet opent kun je ze nog wel een week goed houden in de koelkast, dus alles is zonder verspilling in onze buikjes verdwenen. Inmiddels heb ik mijn weg naar de boerderijen in de buurt ook aardig gevonden dus haal ik er ook gewoon melk, zonder TGTG.

Inmiddels weten man en zoon ook al wanneer er pakketten gehaald gaan worden. Op de vraag; wat eten we vandaag?" krijgen ze een lachje en een schouderophalen als antwoord. Dan is het duidelijk....we eten wat er in een pakket zit. En van het één komt altijd het ander! Naast een slowcooker zou het soms ook wel makkelijk zijn ( gezien de inhoud van de gescoorde pakketten) om een multicooker te hebben. Dan duurt het niet zolang voordat we eten op ons bord hebben. Dus, alsof het zo moest zijn, werd er weer een berichtje gedeeld dat de multicookers in de aanbieding waren en voordat ik het wist had ik al besteld en betaald. Zo gaat dat ook als ik de TGTG app open en al die 'roepende' magic, zuivel en broodboxen zie staan. K(l)ik ik heb je! De afgelopen maand heb ik de app van mijn telefoon gekieperd, de vriezers en koelkast puilen uit, daar past niks meer bij. Eerst opeten en dan pas weer "Too Good To Go-en" Maar zoals een echte verslaafde ook wel weet....dat duurt niet lang, het eerste vak in de vriezer was leeg en dus stond op 'magische' wijze de app weer op mijn telefoon en had ik de eerste box alweer te pakken. Misschien moet ik mijn telefoon een poosje achter slot en grendel plaatsen!

 Toeval of niet.

Als je ruim 5 jaar niet geschreven hebt, voelt het wat onwennig om de woorden die in je hoofd ronddansen, via je vingers, op "papier" te krijgen. Het is niet zo dat ik het niet geprobeerd heb. Veel pogingen strandde al na een tiental zinnen en ik weet ook niet of dit stukje uiteindelijk af zal komen. Toch probeer ik het weer. Na zoveel aanmoedigingen uit mijn omgeving ben ik het bijna aan hun en mezelf verplicht om te proberen mijn "writer's block" te doorbreken. Het allerlaatste duwtje kwam in de vorm van een boek. Het boek van Ton Schipper ( Ton sur Ton) waarin hij een plaatsje ingeruimd heeft voor mijn laatste verhaaltje. Tijdens het lezen van de eerste verhaaltjes voelde ik al dat er iets gebeurde in mijn 'schrijversbrein'. Even waande ik me terug in de tijd van Hyves. Het platform waar ik voor het eerst mijn schrijfsels plaatste. Maar al verder lezend plopte de ene na de andere jeugdherinnering naar boven en verbaasde ik me weer over het 'toeval' dat ons op elkaars pad geplaatst heeft. Om te weten waar dit over gaat plaats ik hier het verhaal zoals het in Ton's boek opgenomen is.

Familie

Zo'n 8 jaar geleden zette ik, op aandringen van een emigrerende vriendin, mijn eerste stappen in de wereld van de social media. Hyves om precies te zijn. In eerste instantie snapte ik er nog niet veel van maar al snel begreep ik dat ik door het toevoegen van vrienden een erg makkelijke en leuke manier van contact maken had gevonden. Door diezelfde vrienden werd ik ook op het spoor van de 'bloggers' gezet en breidde mijn vriendenkring zich gestaag uit, Heerlijk vond ik het om een nieuwe wereld te ontdekken, de blogs van vrienden én niet vrienden te lezen. Nog maar een jaar daarvoor was mijn moeder overleden en het gemis was zo pijnlijk aanwezig daar kon zelfs mijn prachtige kleindochter, waar ik drie volle dagen per week op paste, geen verandering in brengen. Maar door het lezen van verhalen van anderen kon ik mezelf even verplaatsen in een andere wereld en het verdriet naar de achtergrond duwen. Heel voorzichtig begon het te kriebelen, eigenlijk wilde ik zelf ook graag schrijven en vertellen wat me bezig hield. Schrijven is voor mij veel gemakkelijker dan praten! Maar om ook daadwerkelijk mijn gedachtespinsels te delen via internet, dat heeft nog wel een jaartje geduurd.

Inmiddels was ik wel veel vrijer geworden en nodigde links en rechts 'bloggers' uit zodat ik meteen hun nieuwe schrijfsels kon lezen zodra ze geplaatst waren. Onder die nieuwe vrienden een man genaamd Ton Schipper. Zijn blogs raakten vaak een snaar in mijn hart en uiteindelijk durfde ik ook regelmatig een reactie te plaatsen onder zijn vertelsels. Op een dag plaatste hij een foto van zichzelf , een foto van heel wat jaartjes geleden. En opeens werd ik getroffen door de gelijkenis tussen hem en en mijn neef Simon. Grappig dat een volslagen vreemde op je bloedeigen neef lijkt. In diezelfde periode durfde ik het ook eindelijk aan om zelf blogs te plaatsen, meestal waren het gewoon mijn dagelijkse beslommeringen en verslagen van mijn oppasdagen. Maar soms ook wel eens een fantasieverhaal, al waren die verhalen altijd wel doorweven met herinneringen en ervaringen van mezelf. Ton reageerde steevast op mijn blogs, vooral de blogs over mijn moeder. Hij vertelde dat zijn moeder op jonge leeftijd was overleden en stukje bij beetje werden onze gesprekken wat persoonlijker. Op een dag plaatste ik wat foto's van de schilderijen van mijn vaders hand. Voornamelijk Rotterdamse haven- en stadsgezichten. De foto van één schilderij in het bijzonder had zijn aandacht getrokken, het was precies het uitzicht dat hij vanuit zijn ouderlijk huis had gehad, een schip en daarachter een stukje 'sky-line' van Rotterdam. Dat schilderij wilde hij graag ooit aan zijn muur hebben! Inmiddels noemde ik hem gekscherend 'mijn grote broer' en hij mij liefkozend zijn 'kleine zusje'. Het voelt vreemd vertrouwd tussen ons, alsof we daadwerkelijk familie zijn.

Hyves verdween en daarvoor in de plaats kwam Facebook. Ondanks het feit dat Facebook een stuk vluchtiger en onpersoonlijker is dan Hyves, vond ik gelukkig al snel veel van mijn 'oude' Hyves (schrijf) vrienden terug. Helaas op Facebook geen blogs al is er wel een mogelijkheid om notities te plaatsen of een aparte pagina aan te maken. Maar het voelt niet hetzelfde en ik parkeerde mijn schrijfhobby maar een poosje in de kast. Ook van Ton las ik geen stukjes meer maar daarentegen las ik wel zijn boeken ( drie inmiddels) en genoot van zijn zo herkenbare manier van schrijven. Ons contact is niet meer zo als toen op Hyves al blijven we meer dan 'vluchtige' vrienden. We sturen elkaar steevast een handgeschreven kerstkaart. Dat doet me opeens denken aan die eerste kaart die ik hem stuurde! Al wat ik van hem wist was dat hij in Ridderkerk woont en zijn voor en achternaam. Met die gegevens ging ik aan de slag op Google en al snel had ik een adres. De kaart werd verstuurd en een dag of vier later kreeg ik een berichtje van Ton. Hij was zo verrast dat zijn vader een kerstkaart had ontvangen die eigenlijk voor hem bestemd was! Tja...dat kan dus gebeuren, ik stuurde de kaart naar Ton sr ipv naar Ton jr. maar de kerst en nieuwjaarswensen waren er niet minder om!

En dan krijg ik een berichtje van Ton dat zijn vader is overleden, ik voel met hem mee!! Net voor dit overlijden was zijn tweede boek naar de drukker en dat tweede boek heet "Pa" en is gevuld met jeugdherinneringen en verhalen over Ton's vader. Op de dag dat Ton sr naar zijn laatste rustplaats gaat deelt Ton jr zijn boek uit aan de genodigden. Ook ik kreeg zijn boek, via de post. Het boekje bracht soms tranen en glimlachjes omdat ik zoveel herkende in het leven van toen. Dankjewel lieve grote broer omdat je zoveel prachtige herinneringen tot leven wekt! Het boekje ligt steevast op mijn nachtkastje, naast een stapel andere boeken. Soms lees ik er een stukje in en reis eventjes terug in de tijd.

Tijdens ons jarenlange contact, komen soms zaken aan de orde waar je niet met iedereen over praat. Zoals het feit dat we allebei Joodse voorouders hebben. Grappig, allebei aan de moeders zijde. En dan krijg ik een mailtje waarin hij verteld dat hij bezig is met een nieuw boek. Deze keer duikt hij in het verleden en dan met name die van de Joodse voorouders. Gekscherend zeg ik nog; Stel je voor dat je ontdekt dat we daadwerkelijk familie zijn!! We lachen er allebei om want dat, naast alle andere "toevallige" raakpunten, zou gewoon te gek voor woorden zijn. Om alvast in de stemming te komen, stuurt hij één van de verhalen voor zijn nieuwe boek, mee. Met een glimlach op mijn gezicht begin ik te lezen. Bij één van de eerste regels denk ik al: " Het zal niet waar zijn...alwéér een raakpunt erbij". Ton's moeder, dochter van een Joodse vader en een niet Joodse moeder, nét als mijn moeder. Nou is de kans daarop natuurlijk wel 50%. Grinnikend lees ik verder totdat ik de naam zie staan van Ton's overgrootmoeder en mijn hart een slag overslaat. Ik kan het bijna niet geloven maar het staat er echt! Dientje Gompel-Hofstede. Hofstede is de meisjesnaam van mijn moeder. Ik heb kippenvel over mijn hele lijf. Snel stuur ik hem nog een berichtje voordat hij vertrekt naar Zwitserland en als antwoord krijg ik een soort stamboom toegestuurt ( uit het gemeentearchief van Rotterdam) met zoveel herkenbare namen dat ik ter plekke weet dat dit geen toeval meer is....toeval bestaat niet toch?

Diezelfde avond kruip ik achter de computer en duik het Rotterdamse gemeentearchief in en ik hoef niet lang te zoeken; Ton's overgrootmoeder is de zus van mijn betovergrootvader. De bloedband is een feit, al is ie dan wel aardig verdund. En dan bedenk ik dat de kosmos, het universum of wie/wat dan ook, absoluut gevoel voor humor heeft. Want zeg nou zelf, dit is toch wel een heel bijzondere manier om familieleden met elkaar in contact te brengen!

Je zou denken dat het vat 'toevalligheden' na de ontdekking dat we daadwerkelijk familie zijn, wel uitgeput is. Niets is minder waar! Ton had me in diezelfde periode nog een mailtje gestuurd dat op onverklaarbare wijze in een zwart gat beland was. Ik heb het nooit gezien, noch geopend. Nadat hij anderhalve week geleden zijn boek naar mij toegestuurd had, herinnerde hij me aan dat mailtje en ik heb mijn postvak uitgemest. Ja verhip, gevonden! Na het lezen moest ik onbedaarlijk lachen! Dit kon niet waar zijn! Ton had me een ledenlijst gestuurd van een koor waar hij ooit gezongen had. Op die ledenlijst stond een heel bekende naam, namelijk die van mijn neef! Ja dezelfde die zo op Ton leek tijdens zijn jonge jaren! Hebben ze dus gewoon gezellig samen in een koor gezeten zonder te weten wat we nu weten. Maar dat was nog niet alles, Ton's zus blijkt op Facebook bevriend te zijn met mijn andere neef ( de broer van eerstgenoemde) je gelooft het toch niet!! En dan lees ik in Ton's boek verder en zie het woord "Spangen" staan. Kippenvel over mijn hele lijf! In Spangen ben ik opgegroeid op de Bilderdijkstraat. Ton's moeder blijkt ook opgegroeid in Spangen op de Multatulistraat ( waar ik regelmatig kwam omdat onze achternicht daar woonde) Al lezend verweven mijn jeugdherinneringen zich met de zijne. Hoe wonderlijk kan het toch zijn. En dan herinner ik me opeens Ton's mailtje dat hij me stuurde nadat ik hem mijn ( bovenstaande) verhaal had toegestuurd:

Je hebt mijn dag goed gemaakt. Wat een prachtig verhaal. Natuurlijk ken ik de feiten, maar zoals jij alles beschreven hebt, ontroert het mij en heb ik een zakdoek nodig om de tranen te deppen. 'Simon, het schilderij van je vader, de stamboom, onze moeders, de kerstkaart'... alles gebundeld tot één uniek verhaal, prachtig!!

Hoewel ik inmiddels 3 boeken heb uitgebracht, twijfel ik toch elke keer weer of de verhalen welke goed genoeg zijn, of er wel lezers voor te vinden zijn... aangezien het toch een aardige investering is. Ik word dan heen en weer geslingerd tussen wel of niet verder schrijven, wel of niet uitbrengen.

Soms zijn er mensen die je net dat zetje geven (meestal is dat Marion) om verder te gaan.

Vandaag ben jij dat. Door zo'n bijzonder verhaal stimuleer je mij ook weer om verder te schrijven en mijn nieuwe bundel aan te vullen.

Ik begin meteen.... "

Mijn verhaal stimuleerde hem om verder te gaan en zijn boek heeft mij weer over de streep getrokken. Misschien begin ik het te snappen.....toeval bestaat niet!!

Doe mij maar een allergietje of twee....of drie

Januari 2018

De afgelopen maanden zijn redelijk verlopen qua maag- en buikklachten. Een flesje Iberogast doet wonderen. Al ben ik de laatste tijd wel vermoeider dan voorheen. Het lijkt wel alsof mijn energiepeil met de dag afneemt. Ik kan op elk moment van de dag wel slapen en na een maaltijd kan ik mijn ogen sowieso niet meer open houden. Achteraf gezien heb ik hier al veel langer last van maar weet ik het aan mijn schildklieraandoening ( Hashimoto).

Het is tijd voor mijn periodieke bloedonderzoek en de uitslag is niet verrassend, ik moet het schildklierhormoon wat ophogen. Na de ophoging voel ik me ellendiger dan ervoor. Hartkloppingen, maag en buikpijn, opgeblazen gevoel en ik zit gewoon echt niet lekker in mijn vel. Ik besluit om eens op te letten wat er gebeurt als ik bepaalde voedingsmiddelen gegeten heb. Al snel heb ik duidelijkheid. Zodra ik brood of pasta eet, zakt mijn energielevel naar 0,0 en beginnen mijn darmen te rommelen, het lijkt wel oorlog daarbinnen. Het zal toch niet?? "Google is your friend". Ik neem een kijkje op de schildklierpagina en lees een artikel over auto-immuun aandoeningen. Heb je er 1 dan volgen er meer! Ik maak maar weer een afspraak bij de huisarts en mag meteen even door naar de poli. Testje hier, testje daar en dan is het zonneklaar! Gluten intolerantie! Gloeiende gloeiende!! Naast lactose nu ook gluten vermijden. Het wordt nu wel een beetje ingewikkelder om een maaltijd in elkaar te flansen. Allereerst maar een zoektocht naar 'eetbaar' brood, ik probeer verschillende merken, bak zelfs zelf ook nog iets maar ik vind het niet te nassen. Uiteindelijk vind ik het brood van Appie Happie nog het beste uit de test komen. Ook het glutenvrije assortiment andere producten is daar redelijk uitgebreid. Het kost je een godsvermogen maar dan heb je ook wat!

En dan gaan er weer wat weken voorbij. Dankzij een streng gluten- en lactosevrij dieet voel ik me wel beter maar echt optimaal is het nog niet. Ook qua gluten ga ik regelmatig de mist in, lees etiketten niet goed en breng weer een paar uur op het toilet door. En dan breekt de zomer aan, niet zomaar een zomer! Bloedheet! En als ik ergens niet tegen kan is het wel hitte. Ik zwel op als een ballon, houd liters vocht vast en ben niet vooruit te branden! Eetlust heb ik nauwelijks en ik leef op fruit, water en sla. Dan zou je verwachten dat ik kilo's afval....nee hoor, ik kom kilo's aan! Mijn nieren zijn niet zo best, ik heb hoge bloeddruk en natuurlijk die schildklier ellende. Ik krijg steeds meer last van mijn maag en darmen en uiteindelijk is er niets meer wat nog werkt. Na elke hap voedsel crepeer ik van de maagpijn die uitstraalt naar mijn buik en rug. Ik weet het niet meer, zelfs Iberogast doet helemaal niets meer. Wéér naar de huisarts! En dan heb ik een nieuwe huisarts, in opleiding maar dat maakt mij niet uit. Ze luistert naar mijn klachten, onderzoekt mijn buik en maagstreek. Leest mijn dossier en trekt een conclusie. De maagbacterie is nu een jaar onbehandeld gebleven en vlgs haar is dàt de boosdoener. Tja, dat kan best maar penicilline is geen optie. Ze gaat op zoek naar een alternatief en na een week belt ze me hoogstpersoonlijk terug. Ze heeft iets gevonden!

Ook dit is een kuur van twee soorten bacteriedoders ( en Omeprazol om de maagzuurproductie af te remmen) alleen dit werkt iets anders en misschien niet zo goed maar het is het proberen waard. En passant meld ik haar dat ik er inmiddels nog een allergie bij gekweekt heb. Histamine! Glutenvrije pasta met lactosevrije roomkaassaus waarin vlokken zalm en garnalen zorgden ervoor dat ik onder de gigantische jeukende bulten kwam te zitten. Twee dagen later een vers gekookt champignonnensoepje deed de rest. Ik krab me helemaal open!  Toch start ik met de medicijnen in de hoop dat mijn maag- en buikpijn afneemt. Twee dagen later ben ik zo ziek als een hond! Maar ik houd vol! Dag na dag mik ik ladingen pillen naar binnen in de hoop dat het zoden aan de dijk zet. Je weet tenslotte maar nooit, misschien verdwijnen die ellendige allergieën dan ook wel. Want ondanks dat er best veel vervangende producten zijn droom ik soms ( echt waar!) van een heerlijke snee bruin brood met roomboter en jonge kaas. Of zomaar een slagroompunt of Bossche bol. Een kroket!! Ik ben best creatief met voedsel want ik houd van koken maar soms even niet!

Na een week pillen slikken voel ik me langzaam beter worden. De bacteriedoders zitten erin, nu nog vier weken Omeprazol slikken en dan weer testen. Het gaat steeds beter. Ik krijg weer meer energie, slaap gemiddeld 7 uur per nacht en overdag niet meer. Dat gaat de goede kant op! Helaas dient de volgende allergische reactie zich aan. Suiker! Gisteren heb ik stoofpeertjes gemaakt en gegeten. Na een half uur begon het gedonder. Rommelende darmen en wind ..... heel veel wind! Stormkracht 11 of 12....de hele nacht door. Het dekbed bolde op als een zeil op volle zee. Wanneer houdt dit in hemelsnaam op? Volgende week mag ik weer bloed en andere lichaamssappen etc gaan doneren. Ik ben benieuwd of de Helicobacter het loodje heeft gelegd. En dan vraag ik maar een verwijskaart voor iets of iemand die verstand heeft van auto-immuunziekten en allergieën want ik word hier een beetje tureluurs van!

wordt vervolgd

Doe mij maar een allergietje of twee...of drie

Juli 2017

Onze weekendtassen zijn ingepakt en ik verheug me op een lang weekend aan zee. Zandvoort om precies te zijn. We vertrekken lekker vroeg zodat we lang kunnen genieten, gelukkig werkt het weer ook mee. Eenmaal aangekomen brengen we onze tassen naar de besproken hotelkamer en genieten alvast van het uitzicht, het hotel ligt 50 stappen vanaf het strand, mijn minivakantie kan al niet meer stuk.

We pakken onze tas uit en besluiten om maar meteen het strand op te gaan. Heerlijk, mijn blote voeten in het zand. Met mijn schoenen in de hand wandelen we langs de vloedlijn richting het ´dorp´om daar aangekomen een strandtentje op te zoeken waar we iets kunnen drinken en eten. So far so good. ´s Avonds eten we in het hotel en als nagerecht kies ik een kaasplankje met diverse soorten Nederlandse en Franse kazen. Een mooie afsluiter van een heerlijk diner en een prachtige dag.

De volgende ochtend aan het ontbijt merk ik dat de koffiemelk bedorven is, tenminste ... dat denk ik. Ik word misselijk en besluit om in plaats van koffie dan maar thee te drinken. We gaan gezellig naar Zandvoort centrum en bekijken de winkeltjes. Het strand blijft trekken dus belanden we wederom bij een gezellig strandpaviljoen voor koffie met iets lekkers. Alweer bedorven melk? Na twee slokken koffie komt mijn ontbijt omhoog en ik laat het taartje onaangeroerd op tafel staan.

De rest van het weekend vermijd ik koffie met melk, kaas en toetjes. Misschien een virusje onder de leden? Eenmaal thuis denk ik er niet meer aan totdat ik een snee brood met jonge kaas eet en met een sneltreinvaart naar het toilet moet. Overgeven en diarree tegelijk! Hier klopt iets niet! Ik leg al snel het verband met de kaas en om het even uit te testen neem ik een glas melk. Bingo....maar dan zonder prijs! Om zekerheid te krijgen maak ik een afspraak bij de huisarts die meteen wat onderzoekjes laat doen. Binnen een week heb ik de uitslag maar die is toch even anders dan ik bedacht had. Een actieve Helicobacter Pylori (maagbacterie) infectie. Even een kuurtje antibiotica halen. Ohhh dat gaat niet lukken want ik ben allergisch voor penicilline. Vlgs de apotheek MOET ik het kuurtje toch meenemen en innemen want de huisarts heeft het voorgeschreven. Ik sta perplex. Ik neem het doosje pillen mee naar huis en nog voor ik de buitendeur van het slot kan draaien hoor ik de telefoon binnen overgaan. De assistente van de huisarts. "U mag die pillen niet innemen hoor!!" Nee natuurlijk neem ik die pillen niet in, ik ben niet gek! Ergens in het verleden ( zo'n 20 jr geleden) is iemand vergeten op te schrijven dat ik met een allergische reactie in het ziekenhuis beland ben. Beetje jammer.

Ik besluit om dan maar lactose vrij te gaan eten en drinken, de maagbacterie laat ik maar even voor wat het is. Vlgs de huisarts is het moeilijk om deze te bestrijden zonder antibiotica. In mijn achterhoofd heb ik het idee dat het misschien nog vanzelf overgaat, ik heb tenslotte mijn hele leven ( 59 jaar) gewoon melkprodukten gegeten en gedronken. Beetje naïef misschien?
Ondanks wat 'missers' blijkt het lactose vrije dieet nog redelijk te doen en al snel ben ik er aan gewend. Heb ik natuurlijk ook de "mazzel" dat steeds meer mensen lactose- en glutenvrij gaan eten/drinken. In de supermarkt zijn redelijk wat lactosevrije produkten te scoren, helaas wel vaak 2 x zo duur. Soms probeer ik wel eens iets mét lactose, alleen als ik thuis ben en het toilet vlakbij is. Helaas...het gaat niet vanzelf over.

wordt vervolgd

Kinderen...een bron van...

Het begint al op het moment dat je weet dat je zwanger bent, zorgen maken. Het eindigt nooit! Het lijkt allemaal zo heerlijk, je ontmoet een partner, kneutert een tijdje met zijn tweetjes rond en dan bedenken … laten we samen een kindje maken. Zo leuk!! Bij de ene lukt dat snel, bij de andere wat minder maar uiteindelijk raken we zwanger. Hoera! En dan begint het gedonder. De eerste zestien weken kan het nog mis gaan dus bij elke scheet die dwarszit denk je “Oh hemel nee!!” en vlieg je naar het toilet. Ben je eenmaal de twintig weken gepasseerd dan komt er een beetje rust in de tent maar niet voor lang. Echootje hier, echootje daar, is het wel een kind of ben ik zwanger van een alien? Gelukkig was dat in mijn tijd nog niet van toepassing, ik mocht slechts via een doppler apparaat de hartslag horen en daar bleef het bij. Al droomde ik ook wel eens dat ik zwanger was van een alien!

Hoera … we hebben een baby!

En dan is die garnaal geboren, zit alles erop en eraan? Pffff gelukkig, weer een zorg minder. We kunnen eindelijk op die roze wolk gaan zitten. Ohhh dacht je dat? Nou vergeet het maar! Hij (of zij) huilt; vieze luier? Darmkrampjes? Niet genoeg gedronken? Teveel gedronken? Boertje dwars? Oh, mijn hemel waarom huilt dat kind? Elke gang naar het consultatiebureau is weer een spannend avontuur. Is hij/zij wel genoeg aangekomen, of teveel. Ontwikkelt hij/zij wel volgens het schema? Jeetje heeft die van jou al tandjes, die van mij is een half jaar ouder en nog niks, dat wordt een kunstgebit! Het gaat kruipen, lopen en praten. De ene wat eerder dan de ander, niks om je zorgen over te maken, toch? Waar blijft die roze wolk nou?

Met vallen en opstaan

Ze groeien op, gaan naar school en dan begint de volgende fase. Met drie kinderen heb je drie keer zoveel kans op ongelukjes, pesten, leerproblemen en noem het maar op. De oudste deed het niet verkeerd maar was een robbedoes eerste klas. Vanaf het moment dat hij kon lopen zaten we bij de dokter. Hechting hier, gips daar en uiteindelijk een flink ongeluk waar we anderhalf jaar zoet mee zijn geweest. Nummer twee lag vanaf zijn 6de maand meer in het ziekenhuis dan in zijn eigen bed, dus ook daar hebben we menig slapeloos nachtje van gehad. En al redelijk snel werd ons vermoeden bevestigd, hij had ASS en daarbij ook nog hoogbegaafd. Dat levert ook de nodige zorgen op. Gelukkig hadden we ook nog een nummer drie, herkansing dus. Een voorspoedige zwangerschap, makkelijke bevalling en een voorbeeldig kind. Eindelijk een roze wolk!!

Puberen en nog meer van die ongein

Vanaf het moment dat er brommers in het spel kwamen, deed ik helemaal geen oog meer dicht. Na de brommers een rijbewijs en dat deed er nog een schepje bovenop. Avondjes stappen, ’s nachts niet thuis komen, geen berichtje sturen. Laten we Gothic worden en compleet met zwarte nagellak, geverfd zwart haar en een ( op zijn zachts gezegd) vreemde kledingkeus door het leven gaan. Ik was als de dood dat het zinloze geweld een keer op onze zoon losgelaten zou worden.  We hebben het allemaal meegemaakt en overleefd. Onze dochter naar de disco (oudste broer als waakhond mee) vrijers met boeketten rozen voor de deur. Please please … trap er niet in, ze willen maar één ding!!  Hoe vaak heb ik verzucht; Ik wou dat ze groot waren!! En nu zijn ze groot en wat denk je? Ze planten zich voort en het hele verhaal begint weer overnieuw!!

Ierland, deel 5

Na een geweldige nacht en een heerlijk ontbijt ( pannenkoekjes met vers fruit) gaan we er vandaag een mooie dag van maken! Volgens Roisin 2 is Dingle echt de moeite waard maar we moeten wel opletten hoe we de route gaan rijden. Volgens haar kunnen we het beste met de klok meerijden ivm met de touringbussen. Die rijden namelijk ook met de klok mee. Teus begrijpt het meteen, smalle wegen en geen ruimte om elkaar te passeren in geval van tegenliggers dus, Roisin knikt! Ze kruist op de kaart een aantal bezienswaardigheden aan en hoopt dat het weer goed blijft zodat we eventueel met de boot het water op kunnen om Fungie ( de solitair levende dolfijn) te ontmoeten.

 Walvissen zullen we niet zien, daar is het 't seizoen niet meer voor. De zon schijnt maar je weet maar nooit dus we nemen onze jassen wel mee. Met volle buik en goede zin vertrekken we. Teus vertrouwt volledig op mijn navigeerkunsten en vindt mij lang niet zo irritant als de TomTom die we niet hebben ;-) Blij met de veer in mijn kont ga ik er eens goed voor zitten en spreid de kaart op mijn benen uit. Klaar voor de start?!

We hadden het eigenlijk niet beter kunnen treffen, Teus is gek op bergen en ik op de zee. In Ierland vindt je het alle twee! De route naar Dingle voert ons langs de kust en dwars door de bergen, mooi, mooier, mooist! Soms stoppen we langs de kant van de weg om van het uitzicht te genieten en de zorgen uit ons hoofd te laten waaien. We genieten allebei van onze vakantie en elkaar, zomaar kijken we elkaar even aan en pakken elkaars hand. Hoe fijn dat we dit kunnen delen! We vervolgen onze route en rijden met de klok mee het schiereiland op. Was het weer in Killarney nog zonnig en droog, hier begint het aardig bewolkt te raken en ik vrees het ergste. Hoe verder we richting 'punt' rijden hoe mistiger het wordt, vooral als de weg een flink stuk stijgt. Met andere woorden, Dingle is gehuld in nevelen en we zien er geen fluit van! Het enige wat we (soms) wel zien zijn de achterlichten van de auto die voor ons de smalle bergweg omhoog kruipt. Een voordeel, omdat het zo mistig is kan ik ook niet zien hoe hoog we zitten en hoe diep de afgrond naast me is. Ik zit de hele rit uit zonder mijn ogen dicht te doen! Halverwege de route langs de zuidelijke kust van Dingle, stoppen we bij een waanzinnig strand, enorme golven en enkele waaghalzen die proberen te surfen. Hier geen mist maar wel een giga stortbui, binnen 10 seconden zijn we tot op onze huid nat geregend.

We vervolgen onze weg en zigzaggen de berg weer op. En dan opeens staan we stil, geen flauw idee wat er aan de hand is totdat we stapvoets verder rijdend een stuk weg kunnen zien waar een touringbus probeert een haakse bocht te nemen. Na vijf keer steken heeft ie het voor elkaar maar dan doemt het volgende probleem op. Er komt een redelijke grote auto tegenin en van normaal passeren kan geen sprake zijn. De bus rijd aan de kant van de afgrond en gaat geen centimeter verder de kant in dan noodzakelijk. De tegenligger prakt zijn bolide tegen de bergwand aan en uiteindelijk, na veel geschuur ( ik ben zooooo blij dat het niet onze auto was), zijn ze elkaar gepasseerd. Wat ben ik dankbaar dat wij de raad van Roisin2 opgevolgd hebben! We vervolgen onze weg in afwisselend regen en/of mist. Opeens ontwaar ik een bordje langs de kant van de weg en een klein parkeerplaatsje, volgens mij zijn we bij de 'Beehive huisjes' gearriveerd. We stappen uit en ik kijk naar mijn voeten die in roze Crocs slippers gestoken zijn. ( mijn wandelschoenen zitten in de koffer die nog op reis is) Euhhh de route naar de huisjes voert omhoog over een rotsig en modderig pad, dat gaat hem niet worden. Ik vraag aan Teus hoe graag hij de huisjes wil zien maar eigenlijk weet ik het antwoord al, die huisjes kunnen hem gestolen worden. Teus is niet zo van de 'ouwe meuk' en gaat alleen maar mee om mij een plezier te doen. Inmiddels houdt het ook op met miezeren en plenst het behoorlijk. We duiken de auto weer in en gaan op weg naar de volgende bezienswaardigheid. De Pottery van Louis Mulcahy. Het is niet moeilijk te vinden en we betreden allereerst de winkel op de begane grond. We kijken onze ogen uit, wat een prachtige dingen staan hier uitgestald...ik wordt er ook een beetje hebberig van. Maar ja, hoe ga ik die prachtige lampenvoeten en schalen meenemen? Maar gelukkig hebben ze ook een webshop!!

Ze hebben ook nog een showroom boven én een restaurantje waar we heerlijke scones met room/jam eten en cappuccino drinken, uit één van die prachtige kommen!

Helaas blijft het mistig en regenen, we besluiten om Dingle te laten voor wat het is en steken dwars door richting Tralee. En zowaar, zodra we richting het binnenland rijden, wordt het weer beter. We parkeren onze auto op een parkeerplaatsje even buiten het centrum en wandelen in het zonnetje door de winkelstraat. Helaas, zoals we in Nederlandse steden ook overal zien, staan er veel winkelpanden leeg. Zo jammer van die mooie markante panden. We strijken neer op een terras voor een glaasje fris en een kop koffie en bellen even naar huis. Ook checken we even bij het reisbureau of ze nog nieuws hebben over onze koffer. Helaas, die is nog steeds spoorloos maar ze blijven hun best doen!
We wandelen nog wat door de stad maar zijn het erover eens dat Killarney een leukere stad is ook al probeert Tralee toeristen te lokken, erg veel bezienswaardigheden zijn er niet. We rijden via Bantry terug naar Killarney en eten in de stad bij de Italiaan. Een heerlijke pasta carbonara met een glas wijn, een wandeling door de stad en dan uiteindelijk terug naar de B&B. Ondanks de regen en mist op Dingle hebben we een heerlijke dag gehad. Morgen gaan we The Ring of Kerry rijden en de kliffen bezoeken.

Ierland, deel 4

De afgelopen nacht zo mogelijk nog slechter geslapen dan gisteren, blijkbaar ben ik op Teus zijn arm gerold en dat voelt natuurlijk niet zo fijn, voor hem ook niet. Na honderd keer draaien besluiten we om er maar uit te gaan ook al is het nog te vroeg voor ontbijt. Douchen gaat het voor mij vanochtend niet worden dus ik hoop van ganser harte dat de volgende B&B uitgerust is met een fatsoenlijke douche en was mezelf bij de wastafel. Om de tijd een beetje te doden tot aan het ontbijt, pak ik onze tas uit en weer in ( je moet wat) en we brengen de spullen maar vast naar de auto die we gisteravond op een 'veilige' plek geparkeerd hebben. We zijn de eerste en blijkbaar ook enige gasten deze ochtend want er is maar voor 2 gedekt. Ontbijt naar binnen en wegwezen hier. In de auto weet ik opeens waarom we op het eerste gezicht een soort van antipathie voelden. De vrouw lijkt ( heel erg zelfs) op iemand die we absoluut niet mogen, haar uiterlijk, haar stem, haar gedrag en zelfs de manier waarop ze het huis ingericht heeft. We voelden het al toen we voor de deur stonden en het gevoel werd alleen maar sterker. Zodra we Kinsale achter ons hebben gelaten verdwijnt het ongemakkelijk gevoel en kunnen we weer ontspannen. Van Kinsale naar Killarney is niet zo heel ver ( ongeveer 100 km) We besluiten om eerst richting Cork te rijden en dan de 'snelweg' ( hahaha) N 22 te pakken. De route voert ons dwars door de Derrynasaggart Mountans en langs het Inishcarra Reservoir ( probeer het maar eens uit te spreken zonder je tong te breken)

  Wat me opvalt is dat de bermen in Ierland zo mooi zijn, kleurige rode, gele en oranje bloemen en als ik zo'n struik eens van wat dichter bij bekijk, zie ik dat het fuchsia's zijn. Ook de kleuren van de huizen spreken me erg aan. De dorpjes en stadjes zijn net een schilderspallet, soms alleen zachte pasteltinten maar ook fellere kleuren zoals knalblauw, knalgroen en knalpaars worden gebruikt om de panden een vrolijk aanzien te geven. Wat me ook opvalt is dat er op de gekste plekken huizen staan, nou ja wat is gek?! Maar er zijn toch echt momenten dat ik niet verwacht dat iemand op zo'n plek een huis bouwt. ( onderaan een helling die vol ligt met rolstenen en flinke rotsblokken.) En anders dan in Schotland, waar je uren kunt rijden zonder teken van menselijk leven te zien, zijn hier veel vrijstaande huizen met flinke lappen grond eromheen. Ergens herinner ik me dat de economische opleving van een jaar of twintig geleden, daar mede verantwoordelijk voor is geweest. Veel Ieren konden toen hun droom waarmaken en een huis bouwen op een flinke lap grond. Inmiddels heeft de crisis er ook daar voor gezorgd dat mensen diep in de schulden zijn geraakt. De huizenmarkt trekt blijkbaar wel weer een beetje aan maar de prijzen zijn echt niet leuk!!  De streken waar we doorheen rijden zijn afwisselend maar nooit echt vlak, dan is ons landje toch echt een platte pannenkoek! Het lijkt me een behoorlijke klus om hier in de bergen een boerenbedrijf te runnen. Wat ik ook geweldig vind zijn die enorme kuddes koeien, die hebben echt een leven als een luis op een zeer hoofd! Lekker grazen, beetje schuilen als het regent en als het echt warm is dan zakken ze af naar het strand.

( de foto is niet van mezelf, toen wij er waren was het niet zo warm!)

Doordat we verschillende tussenstops maken doen we best lang over de kleine 100 km maar wat valt er veel te zien onderweg!!

Halverwege de middag komen we in Killarney aan, we besluiten om eerst maar eens de stad te verkennen voordat we op zoek gaan naar "The Mystical Rose", ons derde en laatste logeeradres. Het blijkt een echte toeristenstad te zijn, veel pubs en restaurantjes maar ook veel souvenirswinkels. Het is echt hartstikke druk op straat en overal staan bankjes en zitten mensen. Gezellig! De winkels zijn hier ook lang open ( tot 10 uur 's avonds) waardoor de binnenstad tot laat druk bezocht blijft. Meteen bij de eerste winkel vinden we leuke petten voor onze zoon en schoonzoon. Ze hebben ook een grote afdeling merchandise van Guinnes maar of ze daar op zitten te wachten? We houden het maar bij de wat traditioneler Ierse souvenirs ( met de Leprachauns enzo) 

Tegen vijven lijkt het ons wel handig om onze B&B op te zoeken en we gaan op weg. Net buiten het centrum volgen we de borden National Park en bij het tweede stoplicht slaan we linksaf en ja hoor na ongeveer 500 meter zien we aan de rechterkant het uithangbord. We slaken een zucht van opluchting, de tuin is een bonte verzameling bloeiende planten en rozen en er staat ook nog een kitscherig Mariabeeld in. Het gevoel is gelijk goed, dit kan niet mis gaan.

Als we uit de auto stappen worden we begroet door een chocoladebruine labrador, blijkbaar vindt hij Teus helemaal het einde want hij wijkt niet van zijn zijde. Zodra we aanbellen gaat er naast de officiële ingang een schuifpui open en een jonge vrouw begroet ons enthousiast. Ze opent de deur naar de aanbouw en wijst ons meteen de ontbijtruimte. Wat gezellig!! Overal staan vazen met zonnebloemen en ook de aankleding doet huiselijk aan. Ze opent de deur van onze kamer en ik ben meteen verliefd op de lavendelkleurige muren, het grote bed met spierwit linnengoed en het raam dat uitkijkt op de tuin. Een snelle blik in de badkamer laat een ruime douche zien met glazen wanden...pfffff gelukkig!! Hier gaan we het wel drie dagen uithouden!

Nadat we onze tas hebben uitgepakt én gedoucht vragen we aan Roisin 2( ja ook zij heet zo, het is een Keltische naam die 'kleine roos' betekend) waar we het beste kunnen gaan eten. Ze doet een paar suggesties en kruist ze aan op de stadsplattegrond. We hebben een heerlijke avond in de stad, lekker eten en 'live muziek' op straat. We nemen plaats op een bankje en vermaken ons kostelijk met de straatmuziekant en zijn publiek ( voor het overgrote deel Amerikanen).  Tegen een uur of 11 gaan we terug naar onze kamer en kletsen nog even na, ons humeur is er een stuk op vooruit gegaan nadat we uit Kinsale zijn vertrokken. Na twee rotnachten hoop ik dat ik nu eindelijk een goede nachtrust kan genieten, aan het bed zal het niet liggen!